نــــسیــــم بـــهــار
اینجا زمین است حوا بودن تاوان سنگینی دارد
نــــسیــــم بـــهــار
اینجا زمین است حوا بودن تاوان سنگینی داردگل من
یکـــــــ گُل را تصـــــور کنید !
گُلــی کـه با تمـــام ِ وجــــود می خواهــی اش ...
دلت ضـعـف می رود بـرای شَهـدَش کـه کـامَت را شیـریـن کنـد ...
عطـــرش کـه مستـت کنـد...
و
زیبــــایی اش که صفــابخـش حیـــاتـت باشـد ...
بنـد بنـدِ وجـــــودت می خـواهـد بچینـی اش ...
ولـی ...
از تـرس اینـکه مبــادا پـژمـرده اش کنی !
با حســـــرت از دور فـقـط تمــــاشـــایش می کنی ...
چـون اگـر حتـی یکــــــ گلبــــرگ از گلبــــرگهایش کـــم شود !
هـرگـز خــودت را نخـواهـی بخشـیـد .... !
از ســـوی ِ دیگــــر ...
فکـر دست های غـریبـــــه کـه هـر آن ممکن است گل ترا بچینند دیـوانـه ات می کند !!
جـز خـودت و خُـــدا کسـی نمی داند که جـــانت به جـــان ِ آن گُل بستــه است ...
و تـو داری با ایـن تــرس روزهـا را به سختـی شَب می کنی ...
و
آرزو داری ای کـــاش می شد تابلـــویی بود کنـار گُلت که رویش نوشتـه بود :
فاصله
همیشه از فاصله ها گله میکنیم شاید یادمان رفته که
در مشق های کودکی
برای فهمیدن کلمات کمی فاصله هم لازم بود
شکستن دل
شکستن دل
به شکستن استخوان دنده می‌ماند
از بیرون
همه چیز رو به راه است ،
اما هر نفس
درد است که می‌کشی !
قدردان باشیم
ﺁﺩﻣﻬﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻢ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ
“ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ”
ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺻﻼ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﯿﺎﻭﺭﻧﺪ
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺸﺎﻥ ﺭﺍ …
ﺑﻬﺸﺎﻥ ﺧﺮﺩﻩ ﻧﮕﯿﺮﯾﺪ !
ﺍﯾﻦ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺍﻧﺪ “ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ” ﺣﺮﻣﺖ ﺩﺍﺭﺩ ،
ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺩﺍﺭﺩ
ﻭﻟﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯽ
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺭﺍ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ،
ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺨﻨﺪﯼ ،
ﺗﺎ ﺗﻮ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﯽ …
ﺁﺯﺍﺭﺕ ﻧﻤﯿﺪﻫﺪ ،
ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺸﮑﻨﺪ …
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﺭﯼ ﻣﯿﺰﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ
قدرشون بدونید
پاییزتان روشن
پاییز اتحاد جنون‌آمیزِ برگ است با نور ...
عاشقانه‌ی برگی‌ست که همرنگ ِ خورشید شده‌ست ... !
پاییزتان روشن
رباعی از خیام
پیوسته قلم ز نیک و بد فرسوده است
در روز ازل هر آن چه بایست بداد
غم خوردن و کوشیدن ما بیهوده است
::::خیـــــــــام::::
