گل من

یکـــــــ گُل را تصـــــور کنید !

گُلــی کـه با تمـــام ِ وجــــود می خواهــی اش ...

دلت ضـعـف می رود بـرای شَهـدَش کـه کـامَت را شیـریـن کنـد ...

عطـــرش کـه مستـت کنـد...

و

زیبــــایی اش که صفــابخـش حیـــاتـت باشـد ...

بنـد بنـدِ وجـــــودت می خـواهـد بچینـی اش ...

ولـی ...

از تـرس اینـکه مبــادا پـژمـرده اش کنی !

با حســـــرت از دور فـقـط تمــــاشـــایش می کنی ...

چـون اگـر حتـی یکــــــ گلبــــرگ از گلبــــرگهایش کـــم شود !

هـرگـز خــودت را نخـواهـی بخشـیـد .... !

از ســـوی ِ دیگــــر ...

فکـر دست های غـریبـــــه کـه هـر آن ممکن است گل ترا بچینند دیـوانـه ات می کند !!

جـز خـودت و خُـــدا کسـی نمی داند که جـــانت به جـــان ِ آن گُل بستــه است ...

و تـو داری با ایـن تــرس روزهـا را به سختـی شَب می کنی ...

و

آرزو داری ای کـــاش می شد تابلـــویی بود کنـار گُلت که رویش نوشتـه بود :

این گُل صــآحب دارد . . . !