بعضی آدم ها پنجره اند
نقش پنجره ی یک خانه را برای دیواری که تویی
بازی می کنند
آن گاه که در انزوای تنهایی ات به سر می بری
لبخند را بر سرزمینِ بی لبخندِ لبانت می نشانند
و آن گاه که از همه کس و همه چیز نا امید شدی
امید را در دستانِ بی امید روز هایت می کارند.
بعضی آدم ها پنجره اند
بعضی آدم ها امیدند... .