آنکه از یاد مرا برده خودش
میدانــــــــــــــــــــــــــد
تا ابد اوست که مدیون دلم
می مانــــــــــــــــــــــــــــد
دل ویران و پریشان و جفا دیده ی
مـــــــــــــــــــــــن
باز در گوشه تنهایی خود
می خوانــــــــــــــــــــــــد
که چرا او که برایم همه هستی
بـــــــــــــــــــــــود
این چنین ساده مرا از دل خود
می رانـــــــــــــــــــــد... .